“Ik wilde klussen doen voor mensen die het niet zo breed hebben.” 

Een aantal maanden geleden meldde Ruud zich aan als goede buur: “Ik ben 73 vitaal ik heb twee rechterhanden die ik in dienst wil zetten voor mensen in de buurt voor kleine klusjes te doen.
Sinds die tijd heeft hij niet stilgezeten: inmiddels staan er al 14 klusjes op zijn naam. “Ik heb er soms wel vier per week, maar ik wil het eigenlijk terugschroeven naar één of twee, anders wordt het wel wat te belastend.” Geregeld stuurt hij ons foto’s van zijn ontmoetingen met buren en het leek ons leuk om eens kennis te maken met deze enthousiaste goede buur.

Ruud ontvangt mij, geheel corona-proof, op een avond in zijn woning in Oost, waar hij alleen woont. Er staat zachtjes muziek op in de woonkamer, die hij gezellig heeft versierd met allerlei beeldjes, schilderijtjes en foto’s van zijn familie. Op de salontafel liggen briefjes met namen van buren, tijden, adressen en afmetingen. Ik zie ook mijn naam staan “Kirsten, Burennetwerk, 18:00”. Ruud is dan wel een gepensioneerde senior; hij heeft alles nog perfect op een rij en zit niet graag stil.  

‘Soms is het en, en, en’ 

Hij steekt direct van wal met voorbeelden van klussen die hij heeft gedaan: “Ik heb bij een vrouwtje op de Czaar Peterstraat een bureau en een televisietafel in mekaar gezet. Verleden week heb ik daar een boekenrek opgehangen. En er moesten ook twee kapstokken worden opgehangen. Er zaten al een stuk of vijf gaten in, maar niet de juiste gaten. Die kapstok moest dan weer omgewisseld worden, want haar dochter had geen kapstok. Zij had er eentje die je aan de deur hangt, maar dan kan de deur weer niet dicht. Dus ik heb een kapstok op de muur voor haar gemaakt.” 

Ruud vervolgt: “Ze vroeg of ik naar d’r moeder wilde gaan. Die had een bank die aan twee kanten was doorgezakt. Haar kleinkinderen hadden die als trampoline gebruikt. Ik heb die bank ondersteund met een lat, maar als je wat zwaarder bent voel je die lat. Dus ik moet nog een schuimrubberen strook hebben die niet te zacht en niet te hard moet zijn. Maar ik moet ook nog een afzuigkap in de keuken maken. Dat komt dan weer de volgende maand. Soms is het en, en, en, maar dat is wel leuk.”   

Handboekenbinder 

Ruud klinkt als een handige man, en ik vraag hem of hij een technische achtergrond heeft. “Nou”, zegt hij, “Ik ben handboekbinder geweest. Wel een soort handenberoep natuurlijk. Totdat het bedrijf failliet ging en een doorstart maakte, waardoor ik overbodig was geworden. Mijn werk werd machinaal.” Later vertelt hij dat “een vrouwtje van de Apollolaan” hem vijf boeken heeft gegeven uit de Duitse geschiedenis, “die heb ik gekregen omdat ze wist dat ik boekenbinder was.” 

Na zijn werk als boekenbinder heeft Ruud een cursus gevolgd voor sportmasseur en werkte hij bij voetbalclubs en sportverenigingen. Tegelijkertijd onderhield hij vier pandjes in Amsterdam, waar hij een soort manusje van alles was en zijn handigheid van pas kwam: “Als de wc verstopt was kwam ik, of als de lampen stuk waren. De trappen schoonmaken, post weghalen, schilderen, dat soort dingen.” 

‘Ik kan ook niet elke dag filmpjes gaan kijken’  

Wanneer ik aan Ruud vraag wat hem bewoog om goede buur te worden vertelt hij: “Ik heb altijd klussen gedaan waarvoor ik betaald werd en ik vond nu dat ik ook wel een keer klussen kon doen voor mensen die het niet zo breed hebben en die niet zo handig zijn. Ik heb altijd de visie gehad van: mensen die genoeg geld hebben betalen me, mensen die minder geld hebben hoeven minder te betalen, en die het echt niet hebben hoeven niks te betalen.” 

“Op de site van Burennetwerk staan natuurlijk ook veel vragen van bewoners die enkel willen praten, of een maatje willen hebben weet je wel. Dat is niet echt iets voor mij. Ik hou meer van dingen doen en dat mensen dan blij zijn dat het gemaakt is.”

“Het is ook een beetje voor tijdinvulling. ’s zomers ga ik altijd hardlopen, fietsen, tennis ik drie keer in de week. Maar als het wat kouder is doe ik dat minder natuurlijk. Hier kan ik zelf m’n uren bepalen en m’n agenda invullen. Ik kan ook niet elke dag filmpjes gaan kijken, dat gaat ook wel vervelen op een gegeven moment.” 

Duimpje omhoog 

“Het contact is vrij goed. Ze zijn blij dat je er bent. Ik zeg altijd, ik kom eerst kijken want ik weet niet of ik het kan maken natuurlijk. Ik was ook bij een vrouwtje in Geuzenveld en ze hadden een bed en wisten niet hoe ze het in elkaar moesten zetten. Het bed bleek niet compleet te zijn. Je had echt bepaalde schroeven nodig die er niet waren. Ik was nog wezen fietsen om te kijken of er ergens een Praxis was – ik was nog bijna verdwaald ook maar had gelukkig m’n telefoon bij me. Maar goed, uiteindelijk was ze dolblij met dat het bed. Nou konden de kleinkinderen komen en konden die daar slapen. Dat zijn dan weer leuke dingen, weet je, dan zijn de mensen blij. Ik maak altijd een fotootje van de mensen met een duimpje omhoog, dat ze tevreden zijn.”

“Mensen zijn blij dat je komt, sommigen wachten al heel lang op hulp. Dan zijn ze blij dat ze iemand via Burennetwerk gevonden hebben.” 

‘Vrouwtjes’ stoppen je vol 

Het valt mij op dat hij het alleen over ‘vrouwtjes’ heeft. Tot nu toe heeft hij inderdaad alleen bij vrouwen klussen gedaan. “Ja ik vind het wel gezellig hoor, vrouwen. Onder het werk ga je toch een beetje informeren en vragen. En dan hoeven ze daar geen antwoord op te geven, maar dat doen ze meestal wel. En dan krijg je meer verhalen. Als je met vrouwen werkt, word je altijd volgestopt. Met koek en gebak, met koffie altijd natuurlijk en met thee.” 

“Soms ben ik ook langer onderweg dan dat ik het werk doe. Ik was eens bij een vrouwtje op de Schellingerdijk en het was echt lastig daar te komen. Gelukkig had ik m’n Google Maps. Ik moest het bed uit elkaar halen, want ze wist niet hoe het moest. Nou ja, dat zijn dan twee schroeven en dan is het klaar. Maar dat vind ik niet zo erg hoor, dan krijg je een kop koffie, en ga je koffiedrinken. En het was lekker weer, dus ik vind het prima. Is m’n tijd weer een beetje ingevuld.” 

“Wat ik er bijzonder aan vind? Dat de mensen dankbaar zijn gewoon. Dat ze blij zijn dat het gedaan is. Dat geeft mij een goed gevoel en hen ook. Ik ben niet materialistisch ingesteld, dus mij maakt het niet uit. Een vrouwtje van 94 vroeg hoeveel het kostte, nou ik zei, ’t heb mij niets gekost dus het is goed zo.”

• Burenreporter Kirsten interviewde goede buur Ruud 
• Het burenportret maakte fotograaf Renée van der Heide