“Niemand vond het vanzelfsprekend dat er iemand was om hen te helpen”

In een prachtige woning in West woont Goede Buur Sven. Hij heeft een eigen bedrijf in de verlichting en is al een ruime drie jaar actief bij Burennetwerk. Hij rijdt met zijn boormachine op zak door heel Amsterdam om klusjes voor zijn buren te doen: “Wat voor mij een heel simpel iets is, is in de ogen van de mensen die je helpt extreem lief en waardevol. Dan denk ik, wauw als je met zoiets simpels zoveel goeds kan doen voor die mensen. Nou dat ligt eigenlijk voor het oprapen. Maar je moet ‘t wel even doen.”  

Ik ben op aanraden van een vriendin bij Burennetwerk gekomen”, vertelt hij. “Ik dacht, het is wel leuk om iets te doen voor de buurt. Ik woonde eerst in Zuid. Daar zie je ‘s avonds allemaal kleine blokjes oplichten, waarvan je geen idee hebt wie erachter wonen. Maar er wonen ook allemaal oude mensen die eenzaam zijn en geholpen moeten wonen, dus dat was voor mij wel de trigger om er iets mee te doen.”  
 

Uit de eigen bubbel

“Ik ben veel met m’n werk bezig, maar ik vond het wel een sympathieke gedachte om juist buiten je eigen omgeving – buiten werk en privé – ook eens wat te doen. Omdat ik het leuk vind om in een andere wereld te kijken. Anders zit je soms ook een beetje in je eigen bubbel. Als je alleen maar met je vrienden omgaat die ook aan het werk zijn of een energiek leven leiden, dan lijkt het al snel dat dat de enige wereld is die bestaat. Maar dat blijkt van niet. Er zijn mensen die slecht ter been zijn, of misschien wat minder te besteden hebben, of geen of heel weinig familie hebben. Die gewoon een heel ander soort leven hebben. Om dat te zien en dat te beseffen vind ik mooi en belangrijk.”  

“Ik doe vooral klusjes maar ik heb ook wel rondjes een paar keer gewandeld met iemand die eigenlijk geen familie had behalve z’n moeder en in een rolstoel zat. Hij had altijd een heel energiek leven maar is door z’n ziekte eigenlijk een beetje sociaal geïsoleerd geraakt. Hij had wel heel erg de behoefte om aangehaakt te blijven, alleen dat lukte niet omdat z’n lichaam hem in de steek liet. De enige die nog voor hem zorgde was z’n moeder. Dus ik nam ‘m wel eens mee uit wandelen en dan vond hij het leuk om te horen wat ik dan gedaan had en vertelde hij over wat hij allemaal gedaan had vroeger. Dan kreeg hij ook een beetje een kijkje uit z’n eigen verzorg-bubbel.”   

“Ik vond dat best heftig, het was een vrij jonge vent van in de 40. En die moest zich in en uit de rolstoel laten tillen met een lift. En dan denk ik, jeetje ja. Daar kom ik nooit. Ik kom altijd waar mensen fit en vitaal zijn. Ik heb eigenlijk nooit iets te maken met verzorgingstehuizen. Dus toen ik daar kwam dacht ik wel, oke... Maar uiteindelijk moet je daar even doorheen en dan heb je gewoon een praatje. En dan ging het niet over verzorgen, maar over wat hij vroeger deed of wat ik dan doe. Dan vervaagt eigenlijk die hele rolstoel en die lift. Dat is wel het grappige. Normaal sta je er niet zo bij stil, maar nu word je er bewust van gemaakt dat het niet allemaal succes en gesjees en een gerace is. Dat vind ik wel heel mooi. 

“M’n katje noem ik ook Sven”

“Een andere keer ging ik naar een vrouw met een dochter, en ze waren niet zo handig. Er moest volgens mij een kast in elkaar gezet worden en een gordijnrails opgehangen. Het lag daar al weet ik hoe lang klaar, maar ze hadden niemand die dat voor ze kon doen. Dus ik ben met m’n boormachine daarheen gegaan om het op te hangen. ‘Oh Sven’, zeiden ze, ‘je bent echt geweldig, hartstikke bedankt!’ Ze kregen net een nieuw katje, dus die vrouw zei meteen: ‘Oh nou m’n katje noem ik ook Sven!’ Dat vond ik wel heel lief, ze waren echt heel dankbaar. Dat ze je op staan te wachten en uit staan te zwaaien, die dingen vind ik echt geweldig. 

Voor niemand is het tot nu toe vanzelfsprekend geweest dat er dan iemand staat om ze te helpen.

Biosuitje met een buur

“Ik ben ook wel eens met buurtgenoot Rudy naar de bioscoop gegaan. Z’n hulpvraag was dat ie een maatje zocht om rond de Kerstdagen naar de bios te gaan. ‘Ja zoek maar een film uit’, zei hij, ‘ik houd niet zo van dat zoetsappige gebeure, liever een beetje actie!’ We hebben een film over de Formule 1 gekeken en het was een groot succes. Hij wilde nog met me op de foto, die hij dan aan z’n familie in het buitenland wilde sturen. Z’n wandelstok werd nog even aan de kant gezet, want anders ging z’n familie daar weer vragen over stellen.” 

Vies hok

“Dat vind ik echt leuk, die diversiteit van wat je aantreft. Dan denk je terug aan een huisje met een hal en een trap of een vies hok waar je wel eens terecht komt. Dat was bij een oudere man, wiens verlichting moest worden opgehangen. Of hij rookte weet ik niet, maar echt schoon was het huis niet. Op z’n toilet moest ik z’n lamp ophangen en alles wat je aanraakte plakte ongeveer. En het grappige is, die man heeft z’n eigen bedrijf gehad en was ontzettend pienter! Hij vond het fantastisch om naar jouw verhaal te luisteren en over z’n eigen verhaal te vertellen. Dus los van dat z’n huis niet zo schoon was is het ook gewoon een leuke vent die er woonde. Zei ‘ie: ’Hey Sven, wil je nog wat drinken? Leuk dat je dit doet hoor, maar ik snap d’r niets van. Hebbie gewoon je eigen bedrijf en sta je hier een beetje in mijn wc een lamp op te hangen. Dat kan toch niet? Ze zouden es motten weten! Nou ik vind het tof van je.’ Dat soort dingen.” 
 

Lastige situaties

“Wat ik soms wel eens lastig vind… die mensen vinden het heel vaak oprecht fijn om even een praatje te maken of iets. Maar dat moet op een gegeven moment ook wel weer stoppen, je kan niet oneindig lang blijven zitten. Dan is het moment om te kiezen van nu is het wel mooi geweest wel eens rot, omdat je het lullig vindt voor hen.  

Het gebeurt ook wel vaak dat mensen je geld willen toestoppen. Dan zeg ik nee dat wil ik niet, dat is niet de bedoeling. Maar dan stoppen ze je het toch toe en zeg ik weer, nee niet doen. Dat is wel eens een ongemakkelijke situatie.”
 

Met elkaar kun je het regelen

“Je kan eigenlijk voor iets ogenschijnlijk eenvoudigs echt het verschil maken. Ik denk dat iemand blij maken het allermooiste is om te doen! Dat je mensen blij maakt met iets waarvan je zelf denkt van huh, zo veel moeite was het toch niet? Het hoort er een beetje bij, dat je aan elkaar denkt, om elkaar geeft en dingen voor elkaar doet. En ik geloof ook echt dat als je dit met elkaar een beetje oppakt, dat het bijdraagt aan het levensgeluk van mensen. Dan red je het wel. Zonder dat je afhankelijk bent van een zorgsysteem. Je kunt met elkaar, als buren, vrienden en kennissen, ook echt wel veel regelen. En dat hoeft niet altijd op een familielid aan te komen, of de buurman die ze dan wel goed kennen. Het maakt het gewoon dragelijker.

Als iedereen z’n eigen stukje daaraan bijdraagt is het goed te doen.