“Ik volg mijn hart, niet mijn hoofd”

‘Manusjes van alles’ Roy en zijn vrouw Alice wonen samen in een licht hoekhuis in Amsterdam Nieuw-West. Terwijl ik mijn fiets vastzet zwiept Roy enthousiast de deur open. “Welkom!” Ik trek mijn schoenen uit en we lopen naar boven, waar Alice achter haar computer aan de keukentafel zit. Ze verhuisden vanuit Osdorp na een langdurende renovatie en vonden hun thuis in deze woning, die toen ze arriveerden nog omgeven was door bos. Roy vertelt: “We zijn hier vanaf het begin, dus zien de buurt constant veranderen. We zijn altijd met de mensen om ons heen bezig. Sterker nog, ik was als kind eigenlijk al goede buur!”.

Burenreporter Sasha interviewt goede buur Roy en zijn vrouw Alice

Je moet iets doen

“Burennetwerk was een van de plekken waar ik terecht kwam toen ik een periode wat minder ging werken. Ik werkte destijds zestig tot zeventig uur in de week als vrijwilliger. Niet alleen als goede buur voor Burennetwerk, maar ook een boel andere klusjes. We hebben geen kinderen, dus de tijd om ons volledig te richten op waar we kunnen helpen. Ik bracht mensen met de auto naar het ziekenhuis, langs de fysiotherapeut, naar de kerk etc. Ik ben altijd stipt op tijd en heel gedisciplineerd – dat vond men wel prettig. Ik ben een keertje met een oud kunstenaar naar het museum geweest. Hij leerde me zo veel! Dat soort dingen maak je normaal gesproken niet zo snel mee. Ook als iemand ad-hoc iets aan mij vraagt: ik ben er.”

Alice vertelt: “Het is voor ons vanzelfsprekend om actief te zijn in de buurt waarin we leven: vuil ophalen, noem maar op. Ook werkt het stimulerend voor anderen. Als iemand ziet dat wij bezig zijn met het opruimen van vuil voor de deur, gaan zij soms ook aan de slag. Als er vuil ligt, dan ruim je dat gewoon zelf op. Het is toch je eigen buurt en je wilt het schoon houden. Je moet iets doen. Elk mens kan in wezen iets voor een ander betekenen. Je kunt op de bank een boekje gaan lezen, maar je kunt je ook nuttig maken door vrijwilligerswerk op te pakken. Het zijn kleine dingetjes, die al zoveel kunnen opleveren.”

Sociale cohesie in de wijk

Roy schenkt een kopje thee in. “Er gebeurt altijd veel om ons heen. Soms worden er woningen doorverhuurd in de straat en dat pakt niet altijd goed uit. Groepjes jongeren die dronken rondhangen en zo lief als ze zijn – ja ik ben ook ooit jong geweest – als ze op het dak ‘ik hou van je’ staan te schreeuwen, tja, ik bedoel.. dat vindt zo’n wijk niet leuk! Dus ook daar heb ik regelmatig moeten bemiddelen. Ik heb ze uitgenodigd voor een biertje en een gezonde maaltijd voor ze gemaakt – ze aten alleen maar pizza – want het zijn hartstikke leuke mensen en ze voelen zich soms ook eenzaam en onbegrepen. Die sociale cohesie is er in deze wijk, maar is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Ik doe mijn best om iedereen erbij te betrekken.”

Momenteel werkt Alice voor een uitvoeringsinstatie en Roy bij het Huis van de Wijk, waar volgens hem eigenlijk alles samen komt: “Nu is het wat stil door corona, maar alles valt op z’n plek in deze baan: management, sales…. Ik was geen salesman, maar uiteindelijk deed ik het uitstekend! Ik richt me op de verbinding, niet op het commerciële: een band aangaan met mensen. Ik wil gewoon weten hoe het met je gaat. Roy vertelt verder:

“Niemand leeft voor zichzelf. Als je talenten hebt, moet je ze beschikbaar stellen aan de gemeenschap.”

“Als je niet kunt delen, ben je leeg. Door te delen krijg je zoveel terug. Het geeft een fijn gevoel en dat vind ik belangrijk bij vrijwilligerswerk. Het enige dat uiteindelijk telt is wat je hebt gedaan voor een ander.”

Iedereen is welkom

Alice en Roy hebben geen kinderen, maar wel veel neven en nichten die regelmatig over de vloer komen. Vooral met Kerst is het huis vol. Iedereen is welkom. “We zien ze opgroeien, sommigen hebben nu kinderen.” Roy opent een deur die volhangt met tekeningen, sommige zijn jaren geleden gemaakt. “Tientallen brieven, tekeningen en gekke dingen die ze allemaal voor ons hebben gemaakt.” Alice krijgt elke week bloemen. “Ik bewaar de strikjes en hang ze hier aan de deur, als ik vervolgens een cadeautje moet inpakken gebruik ik deze strikjes weer”. Roy laat hun huiskamer zien, een kleurrijke ruimte, gevuld met bloemen en prachtige glazen flessen die Alice verzamelt. “We hebben ook een terrasje hier, je bent altijd welkom om er te komen zitten!”

“Ik volg mijn hart, niet mijn hoofd”

“Hoe doen jullie dit, altijd zo actief zijn?” vraag ik, als we weer plaatsnemen aan de keukentafel. Roy antwoordt: “Als je alles met liefde en passie doet, is het geen enkel probleem. Ik ben helemaal vrij. Alles wat ik wilde realiseren heb ik gerealiseerd. Ik ben een gelukkig mens, waardoor je alles kunt doen. Dan ben je niet moe. Iedereen is zo gewend aan het idee dat we van negen tot vijf moeten werken en dan pas vrij zijn. Ook in mijn werk ben ik vrij. Ik doe het niet voor een ander, dan blijft het leuk. Ik volg mijn hart, niet mijn hoofd.” Ondertussen krijg ik een heerlijk amandeldrankje, olijven en een snoepje van Roy en Alice. “Weet je al wat je gaat koken vandaag?” vraagt Roy. “Ik heb namelijk iets voor je! Vrijheidssoep, speciaal voor 5 mei”. Roy geeft me nog een krentenbol met boter en een tas mee vol met lekkers. Ik voel waar Roy en Alice het constant over hebben. Ze doen alles met liefde.