“Hij is als een zoon voor me”

Adri en Yoel zijn wat je een ‘burenmatch made in heaven’ zou kunnen noemen. De mannen uit Amsterdam Noord zien elkaar nu ongeveer anderhalf jaar lang elke twee weken en kunnen het ontzettend goed met elkaar vinden. Adri: “We praten heel leuk, hij komt altijd bij me en ik ben ook bij hem geweest. Ik kan z’n hele familie nou. Hij wil altijd van alles met me doen: gaan we wandelen, en we zijn met de boot van ‘m weggeweest.” 

Ik ontmoet ze bij Yoel, de Goede Buur, thuis. Er hangen slingers door de huiskamer: Yoels dochtertje is morgen jarig. Yoel straalt rust uit, heeft een zachte, warme stem en een vriendelijke lach. Adri zit al aan tafel als ik aankom en groet me hartelijk. Hij draagt grote ringen en zilveren armbanden en is enorm joviaal, sociaal en een echte kletskous. Hij zegt ‘kan’ in plaats van ‘ken, en ‘kon’ in plaats van ‘kende’. Hij zou ieders favoriete stamgast in de bruine kroeg op de hoek kunnen zijn.  

“Ik wil niet meer van ‘m af”
Yoel en Adri zijn gekoppeld door de buurvrouw van Yoel, die actief is bij Burennetwerk en wel een mooie match zag tussen de twee. Adri vertelt: “Ze vroeg of ik het leuk zou vinden om iemand te hebben om mee te praten, om een band mee op te bouwen. Ik zeg, ja dat is goed. Binnen vijf minuten krijg ik een telefoontje terug van haar en zegt ze, ‘ik heb iemand voor je’. Zo zijn we aan mekaar gekomen en ik wil niet meer van ‘m af. Het is een hele fijne jongen, een hele aardige jongen. Het kon m’n zoon zijn.”   

Hoe was het de eerste keer dat jullie elkaar zagen, wil ik weten? Adri: “Nou, of dat we elkaar al jaren konden! Ik vind het fijn om met mensen om te gaan. De eenzaamheid vind ik verschrikkelijk. Ik vind het heel leuk dat ik hem heb. En hij komt ook met suggesties: gaan we dit doen, zullen we dat doen. Met de boot varen was ook leuk. Wel jammer dat het regende. Maar we hebben weer een leuk vooruitzicht voor de zomer. En als we gaan dan verzorgt ‘ie me. Hij neemt koekjes mee, hij neemt krentenbollen mee, hij neemt frisdrank mee, hij neemt van alles mee. Dus hij is goed voor z’n vader!”  

Opgekrabbeld
Yoel: “Voor mij was de eerste ervaring… In het begin toen we elkaar leerden kennen was Adri best verdrietig. Hij was een beetje somber, zijn vrouw was net overleden, hij was best alleen. Ik begreep zijn situatie goed en heb mijn gezelschap aangeboden. Maar opeens was er een grote verandering in hem. Heeft hij zichzelf uit de knoop kunnen halen. Hij is opeens veel vrolijker geworden. Het was zo’n extreme verandering. Hij heeft zelf gewoon besloten van, ‘oké dit gaat niet zo, ik moet beter voor mezelf zorgen’. Natuurlijk is de situatie niet veranderd: zijn vrouw is nog steeds dood, hij is nog steeds alleen. Maar hij ging er veel beter mee om.   

Adri zit ondertussen heftig mee te knikken en begint te vertellen hoe deze verandering voor hem is geweest: “In het begin ging het heel slecht. Ik zal je vertellen, ik ben niet gelovig. Maar mijn vrouw, Ria, zei wel eens tegen d’r eigen als niet lekker in d’r velletje zat ofzo, zei ze: ‘Kom op Ria. Verzet je eigen. D’r tegen aan!’ Op een zondagavond stond ik voor haar foto. Heb ik m’n handjes gevouwen, en heb ik gezegd: ‘Ria, ik wil het net als jou doen, m’n schouders eronder zetten. Ik ben je kwijt maar ik moet toch verder en zo kan ik het niet. Wil jij aan ons lieve heertje vragen of jullie mij kracht kunnen geven.’ Nou, ik stond ‘s maandagsmorgen op en voelde me een stuk lekkerder. Of dat dat gehoord is, of mij ‘s nachts dat gegeven is… Ik weet het niet, maar dat is die periode geweest dat Yoel zag dat ik weer de oude was. Zo heb ik dat gedaan, omdat zij dat ook deed.”  

Levensverhalen
Adri vertelt nog meer over zijn vrouw, over hoe hij via een medium contact met haar heeft gemaakt, en hoe hem dat heeft geholpen met verwerken. Ik krijg een inkijkje in zijn jeugd, waar hij bij zijn adoptieouders een fantastische tijd heeft gehad, hoe hij 51 jaar als tandprotheticus heeft gewerkt, en elke kans greep om met de caravan weg te gaan. Ook de droevige momenten deelt hij gemakkelijk: zijn zoon was verslaafd en hij is het contact met hem verloren. Op 34-jarige leeftijd besloot zijn zoon zelf een einde aan het leven te maken, maar Adri herkende hem niet meer op een foto. “M’n dochter had 3 foto’s neergezet op een dag dat je doden kon herdenken. De eerste was een man, de tweede was mijn vrouw, de derde haar schoonzus. Ik bel dr op: ‘mooie foto’s zijn het, maar wie is die man?’ Ze zegt, ‘pap… dat is Arjen, je zoon.’  Ik kon ‘m niet. ‘Meen je dat nou?’ zei ik. Ik kon. M’n zoon. Niet.” 

Al die tijd luistert Yoel aandachtig, stelt af en toe een vraag. Ik vermoed dat hij deze verhalen al kent, maar lijkt geen moment ongeïnteresseerd. Waarom hij dit vrijwilligerswerk doet? Yoel: “Voor mij is het een goed gevoel dat ik iemand kan steunen. Dat vind ik fijn. En het is ook interessant om iemands levensverhaal te horen. Mijn ouders zijn een tijd geleden al overleden. Dus ik ken de ouderdom een beetje door hen. Ik herken het en ik vind het fijn om iemand te kunnen helpen.” 

Samen keuvelen
Later vertelt Yoel: “Ik probeer hem steeds… Het meest van de tijd zit hij in zijn appartement.”  

Adri: “Hij probeert me mee te nemen.” 

Yoel: “Ik vind het belangrijk dat hij veel beweegt. In zijn hoofd is hij heel helder maar hij moet meer bewegen. Dat zeggen ook de artsen. Maar dat is lastig om alleen te doen. 

Adri: “Ja, zeker. Nee alleen doe ik ‘t niet. We zijn verscheidene keren wezen wandelen. 

Dan babbelen we en als ik een beetje moe ben gaan we op een bankje zitten. Ik aan de ene kant en hij aan de andere. En dan zitten we zo te keuvelen met z’n tweeën.” 

Als ik vraag welke bijzondere momenten ze samen hebben meegemaakt, zegt Adri resoluut: “Nou ik zou je vertellen, elke keer als we mekaar zien. Elke keer hebben we wat te praten, hebben we geintjes, hebben we lol. Maak ik een kopje thee voor ‘m met een koekje erbij. Elke keer wanneer we elkaar zien hebben we fijne momenten. Het is een innemende jongen. Ik ben wat drukker. Hij is rustig, hij luistert en hij laat je uitpraten. Dat is heel belangrijk. Hij brengt rust bij mij. En hij brengt dat ik weer power heb.” 

Dit interview deed onze burenreporter Kirsten Bedner.
De mooie foto’s zijn van burenfotograaf Renée van der Heide. 
Lijkt het jou ook tof om dit soort mooie burenverhalen in beeld te brengen? Sluit je aan bij het Burenreporterteam via [email protected]