Goede buur Rinia en mevrouw van Vooren

Alsof we elkaar ons hele leven gekend hebben…

“Drie jaar geleden was ik, na een operatie, op zoek naar iemand die een half uurtje met me wilde wandelen. Eens in de twee weken, om het lopen op gang te houden,” vertelt mevrouw van Vooren.

Rinia: “We hadden meteen een enorme klik, we houden allebei erg van tuinieren, we lezen graag en ik vertel ook altijd over mijn poezen.”

“Poezen heb ik ook mijn hele leven gehad, maar nu gaat het niet meer,” vult mevrouw van Vooren aan. Ze vat het in een zin samen: “We zijn gewoon vriendinnen geworden.”

“Het is alsof we elkaar ons hele leven gekend hebben.” beaamt Rinia.

Rinia: “Ik had me eerst, naast mijn werk als sociaal juridisch consulent, opgegeven voor incidentele activiteiten. Maar als wij als samenleving willen dat ouderen langer zelfstandig kunnen blijven, moeten we daar ook iets voor doen. Bovendien, toen ik ging verhuizen naar Noord, wilde ik wel langdurig contact met iemand, zo leerde ik meteen iemand kennen in de buurt.”  

Hoe verliep die eerste kennismaking?

De dames kijken elkaar even aan en dan naar mij. Mevrouw van Vooren: “Gewoon. Het was alsof we elkaar al jaren kenden. We hadden meteen een enorme klik.”

Naast mijn koffie ligt een appelrondo op een schoteltje. Rinia: “We vieren onze verjaardagen vandaag, vandaar.” Mevrouw van Vooren is 90 geworden en vertelt over het uitje met haar kinderen en kleinkinderen naar Avifauna. Ze ziet niet goed meer, maar ze heeft ervan genoten om de dieren van zo dichtbij te kunnen aanraken. Ze is dolgraag buiten en gaat er graag op uit.  

En hoe gaat het op jullie afspraken?

Rinia: “We beginnen altijd met koffie, en nemen dan de week door. Daarna werken we meestal in de tuin. Als het slecht weer is, blijven we binnen. Dat is ook heel gezellig. We hebben altijd wat om over te praten.” De tuin ligt er prachtig bij. De tuingeranium bloeit met paarse bloemen, die oplichten tegen het donkere groen van de taxusheggen. Op het aangrenzende grasveld staan twee rode beuken, fris in het blad. Wat een uitzicht….

“Het is niet zo gek he, dat ik hier al zestig jaar woon,” zegt mevrouw van Vooren. Bijna heel haar leven ligt hier, de jaren met haar eerste man, het opgroeien van hun kinderen, zijn ziekbed. Jaren later haar tweede man. Bijna iedereen van haar leeftijd is nu uit haar leven verdwenen.  

En nu is er deze vriendschap. Wat vindt u het meest waardevol?

“Dat we zowel over ditjes en datjes kunnen praten als over hele diepe dingen. En ik kan goed mijn mond houden.”  

En voor jou, Rinia?

“Dat we veel met elkaar delen. Het is fijn, een vriendschap zo dicht in de buurt. Dat maakt dat ik me hier thuis voel.”  

Zou je anderen aanraden om deel te nemen aan Burennetwerk?

“Zeker,“ zegt Rinia, “wij hebben natuurlijk wel echt geluk gehad, dat we elkaar hebben getroffen. Het is belangrijk dat je er allebei iets aan hebt, dat is belangrijk, dat het gelijkwaardig is.”  

Is er nog iets dat jullie kwijt willen?

Mevrouw van Vooren wil graag kwijt dat ze zo blij is met het kerstpakket dat ze elk jaar krijgt van Burennetwerk. “Het is zo’n verrassing! Vorig jaar werd het gebracht door een meneer en zijn dochtertje, het jaar daarvoor door iemand die drie kinderen had meegebracht. Ik ben nieuwsgierig, dus vind ik het heerlijk om zo’n pakket uit te pakken. Zo aardig is dat!”

Tekst en foto: Ineke de Jonge