Goede buur Rikke en mevrouw Minie

“Je bent de enige 85-jarige die ik ken met een computer”

“Je bent de enige 85-jarige die ik ken met een computer”, zegt goede buur Rikke Komen (32) tegen Minie Haanappel. Minie heeft net zitten vertellen dat ze binnenkort in haar eentje een weekje in Oisterwijk op vakantie gaat en hoe ze een paar jaar geleden in haar eentje naar York is geweest – geboekt via internet. Ze kennen elkaar sinds een half jaar, hebben ze uitgerekend. Rikke komt op dinsdag langs bij Minie voor een babbeltje en/of een wandelingetje.

Jullie zitten nooit verlegen om gesprekstof?

Rikke: “Dat gaat altijd wel goed. Ik ben antropoloog en werk voor een hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam aan projecten rondom mensen met dementie en mantelzorgers, en het is best grappig dat Minie ook uit die sector komt.”

Minie: “Ik ben van beroep handwerkonderwijzeres en heb als bezigheidstherapeut gewerkt met demente bejaarden. We hebben het verder vaak over boeken.”

Rikke: “Zoals ‘Ik heb Alzheimer’ van Stella Braam, over haar vader die met dementie in een verpleeghuis zit. Dat hebben we alle twee gelezen.”

Minie: “Ik lees veel, altijd drie boeken tegelijk. Ik heb haar ‘Eclips’ van Bernlef laten lezen, over een man die na een herseninfarct niet meer kan praten. Dat boek heb ik ook tweedehands gekocht voor mijn huisarts. Ik ben ook geabonneerd op twee kranten en twee tijdschriften.”

Rikke: “Ik vind het altijd leuk dat je stukjes voor me uitknipt uit de krant. Soms krijg ik een hele stapel, met artikeltjes over gezondheid, ziekte en medicijnen.”

Hoe zijn jullie bij Burennetwerk terecht gekomen?

Minie: “Ik kreeg een foldertje, met de vraag of ik iemand nodig had voor klusjes. Maar dat doen mijn drie zoons. Ik dacht: ik wil wel iemand om te wandelen. Iemand die me een arm geeft, zodat ik wat verder kan komen. Ik loop wel, zonder rollator; ik ga zelf mijn medicijnen halen bij de apotheek. Ik ga naar de markt, naar bijeenkomsten van de Westerwijk-kerk. Ik blijf niet in mijn eentje thuis zitten. Ik heb een leesclub geprobeerd, maar dat gaat niet met mijn oren, ik ben doof. Na het overlijden van mijn man komende augustus vier jaar geleden – ik heb hem 11 jaar verzorgd na een herseninfarct – zei mijn zoon: je moet zelf kennissen zoeken.”

Rikke: “Dat doe je heel goed, je hebt een redelijk volle week. Ikzelf ben altijd op dinsdag vrij en dacht: ik kan wel weer wat doen qua vrijwilligerswerk. Maar wel in hier in Bos en Lommer, ik woon hier vijf minuten vandaan. Het laagdrempelige van Burennetwerk sprak me wel aan. Dat je zelf kan uitkiezen wat bij je past. Ik heb wat incidentele klusjes gedaan, zoals iemand helpen verhuizen. Maar ik vind het ook leuk om zoals nu wat langer bij iemand te komen, dus toen ze mailden dat ze iemand hadden die af en toe wilde koffie drinken of wandelen, leek me dat wel wat.”

Hoe verliep het eerste bezoek?

Minie: “Dat ging meteen goed, we hebben direct een stukje gewandeld.”

Rikke: “Hier het park in. We doen af en toe een boodschap of gaan koffie drinken bij Podium Mozaïek hier verderop.”

Minie: “We doen zo veel dingen.”

Hoe zien jullie elkaar?

Minie: “Als een vriendin, niet als een kleindochter.”

Rikke: “Ik zie jou ook niet als een oma. Meer als een gezellige oude buur. Ik vind het ontspannend zo. Uurtje koffie drinken, of even naar buiten. Beetje kletsen. En het is leuk om mensen in mijn eigen buurt te kennen. Als het aan mij ligt, wil ik hier nog wel een tijdje komen. Zolang beide partijen het leuk vinden, blijf je het doen.”

Minie: “Ik vind het prettig om met haar te praten. Door haar toedoen ben ik naar een film geweest over Michel van Dousselaere, een Belgische acteur die afasie kreeg. Toen was Rikke ziek, kon ze niet mee. Ben ik alleen gegaan. Mijn vriendin vindt dat moedig, maar dat is onzin.”

Rikke: “Goed dat je dat doet. Je hebt veel mensen van 80 jaar en ouder die niet zoveel meer doen. Je probeert alles nog, ook al gaat het soms lastig.”

Tekst en foto: Jolanda Janssen