Goede buur Menke en mevrouw Rietbergen-Dubbelboer

‘We gaan naar oma Aap’ 

Nog voordat de kleine Yannick twee jaar geleden geboren werd, zei mevrouw Rietbergen-Dubbelboer (96) tegen Menke Baller (32): „Dan mag hij wel oma zeggen, hoor.” Dat werd dus: ‘We gaan naar oma Rietbergen’. Maar nu hangt er aan de deur van de woonkamer een knuffel-slingeraap, en die kleine is daar zo dol op, dat hij oma Rietbergen inmiddels een beetje brutaal ‘oma Aap’ noemt. Maar dat vinden ze met zijn allen eigenlijk alleen maar vertederend.

Mevrouw Rietbergen woont bij het Osdorpplein, op vier-hoog, met een prachtig uitzicht over de Sloterplas. Een verrekijker in aanslag in de vensterbank. Menke lacht: „Toen we een nieuwe bakfiets hadden, belde ik haar dat ik beneden stond; kon ze hem daarmee goed bekijken. Wij wonen hier vijf minuten fietsen vandaan.”

Hoelang kennen jullie elkaar?

Menke: „Zes jaar nu. Ik had over Burennetwerk gelezen in het krantje van de Keizersgrachtkerk en vond het een mooi initiatief. Ik woonde hier net, had vanwege studie niet zoveel tijd om vrijwilligerswerk te doen, maar zo kon ik dicht bij huis toch iets doen voor een ander.”

Mevr. Rietbergen: „Ik was naar het stadskantoor gegaan omdat ik – ik was toen nog heel goed – graag mensen wilde bezoeken die alleen waren. Ze verwezen me naar Burennetwerk. En die belden op: er is een mevrouw die graag even langs wil komen.”

Menke: „Er was dus even verwarring. Mevrouw Rietbergen wilde zelf vrijwilliger worden, maar men dacht: misschien heeft ze zelf ook iemand nodig. En toen kwam ik. De eerste keer vond ze het heel gek. Ze had iemand verwacht met grijs haar, 60-plus… Ik studeerde ouderengeneeskunde, en ze dacht dat ik op stage kwam. Maar daar doe ik het niet voor. Er was gelijk wel een klik, maar het heeft een paar bezoeken geduurd voordat duidelijk was dat het gewoon leuk mocht zijn.”

Mevr. Rietbergen: „En toen kwam je man ook. En dat kleine hummeltje.”

Menke: „In het begin probeerde ik zo’n beetje elke zes weken te komen. Toen ging ik samenwonen met mijn man Sem en die zei: ‘Oh, dan ga ik ook langs’. Nu komt er zeker eens per maand een van ons, soms vaker. Het voelt niet alsof ik het alleen maar voor mevrouw Rietbergen doe. Het is heel gezellig.”

Inmiddels heeft Yannick zogenaamd zalf op het gezicht van mevrouw Rietbergen gesmeerd, in razend tempo een banaan weggewerkt en een halve kerstkoek, heeft hij de theekopjes en schoteltjes opgestapeld en zich verder uitstekend vermaakt met de aap.

Wat doen jullie zoal?

Menke: „We gaan gewoon twee uur zitten en luisteren wat mevrouw Rietbergen beleefd heeft. En ze is ook altijd erg benieuwd naar wat wij doen, dat onthoudt ze feilloos. Ze kan ook heel mooi vertellen over vroeger.”

Mevr. Rietbergen: „Ik kom uit Drenthe, Tweede Exloërmond, gemeente Odoorn. Mijn grootvader had een grote boerderij. In 1946 ben ik getrouwd, ik was 23. Daarna zijn we naar Amsterdam gekomen, mijn man – die 31 jaar geleden is overleden – had een groot schildersbedrijf.”

We hebben het even over kinderen, klein- en achterkleinkinderen, om vervolgens weer op Burennetwerk terug te komen.

Wat waren bijzondere momenten?

Mevr. Rietbergen: „Dat ze altijd hier thuis komen. En toen ze in verwachting was van die kleine.”

Menke: „Dat ik de eerste keer met Yannick kwam, toen hij 6 weken oud was. Vroeger, als zij erwtensoep maakte, kregen wij een bakje mee. Vond ik zoiets liefs. Nu is het omgekeerd, nemen wij een bakje soep mee of stoofpeertjes. Ik vond het ook heel bijzonder dat ze op ons afstudeerfeest was – mijn man en ik studeerden gelijk af; hij is supervisor in het onderwijs. En we zijn nog een keer samen naar een theatervoorstelling geweest, met nog een andere dame die we kennen via Burennetwerk. Het leukste was dat we met z’n allen in ons kleine autootje zaten en naar de Nieuwmarkt reden, over de grachten, terwijl het Amsterdam Light Festival was. Zaten we allemaal in de auto van ‘o, wat is het hier mooi’. De reis ernaar toe was een nog grotere belevenis dan de theatervoorstelling.”

Menke staat op trekt even haar vestje aan.

Mevr. Rietbergen, verschrikt: „Je gaat toch nog niet weg? Ik heb nog zoveel te vertellen.”

Menke: „Nee hoor. We gaan op de foto. U bent toch met familie naar Odoorn geweest, waar u vandaan komt? Daar wil ik zo alles over horen.”

Tekst en foto: Jolanda Janssen